Entón ascendeu unha árbore. Pura superación!
Oh, canta Orfeo! Alta árbore no oído!
E calou todo. Pero aínda neste calar
xurdiu un novo comezo, sinal e transformación.

Animais de silencio abríronse paso, saíron
do claro bosque libre, de leitos e goridas;
e viuse que non era por astucia
polo que estaban, neles, tan calados

senón por escoitar. Ruxidos, berros, bramidos
parecían pequenos no seu corazón. E onde había un momento
houbo unha choza apenas que recollese isto,

un refuxio do máis escuro desexo,
cunha entrada de xambas trementes,
ti creácheslles un templo no oído.

Rilke