Playing For Change | "War/No More Trouble" - Song Around The World from Concord Music Group on Vimeo.

The Land Eaters from Brandon Ray on Vimeo.

A sensualidade de oriente feita música .

Quen non comprende

unha mirada tampouco

comprenderá unha longa

explicación.

La vie, c'est comme une dent...

La vie, c'est comme une dent
D'abord on y a pas pensé
On s'est contenté de mâcher
Ça vous fait mal, et on y tient
Et on la soigne et les soucis
Et pour qu'on soit vraiment guéri
Il faut vous l'arracher, la vie.

The Lemon Tree from William Campbell on Vimeo.

SECTA CHAMELEON - MORE THAN A FEELIN' from Emil Goodman on Vimeo.

The Magic Hour from Ray Paunovich on Vimeo.

Compañera,usted sabe
que puede contar conmigo,
no hasta dos ni hasta diez
sino contar conmigo.
Si algunas veces advierte
que la miro a los ojos,
y una veta de amor
reconoce en los míos,
no alerte sus fusiles
ni piense que deliro;
a pesar de la veta,
o tal vez porque existe,
usted puede contar conmigo.
Si otras veces me encuentra
huraño sin motivo,
no piense que es flojera
igual puede contar conmigo.
Pero hagamos un trato:yo quisiera
contar con usted,es tan lindo
saber que usted existe,
uno se siente vivo; y cuando digo esto
quiero decir contar
aunque sea hasta dos,
aunque sea hasta cinco.
No ya para que acuda
presurosa en mi auxilio,
sino para saber a ciencia cierta
que usted sabe que puede
contar conmigo.

Da esquerda para a dereita, Cannonball Adderley (sax alto), Bill Evans e Wynton Kelly (piano), Jimmy Cobb (bateria), Miles Davis (trompeta), Paul Chambers (contrabaixo) e John Coltrane (sax-tenor).

O meu único amor naceu do meu único odio!

Moi pronto o vin e tarde o coñezo.

Prodixioso nacemento de amor terá sido

se teño que amar o peor inimigo

Non abras os labios

se non estás seguro

de que o que vas dicir

é máis fermoso que o silencio.

A peor forma de estrañar alguén

é estar sentado ao seu lado

e saber que nunca o poderás ter.

Playing For Change | Song Around The World "One Love" from Concord Music Group on Vimeo.

Posturas para copular en homenaxe

Ponte de luz, carbón, pólvora e ollos
negros de nenos mortos cravados nas salas do pazo.
Ponte de corazón, ladrillo, fósforo
con cincocentas espirais para chegarlle ao verde cumio e
ocultadas sedas.
Ponte de mar, estrondo, primavera
e mans estremecendo o vaso, amante, no que cantan as
sedes doutro tempo.
Ponche de contemplar, amor, antigamente
e docemente e perder como vidas vellas e tirar a chaqueta
cada día.
Ponte de ponte; ponche, amiga, en ponte
estrangulando o río no que bruo e bramo con carballos, follas.
Ponche para saír a faldra nova
e, tan ridículo polo xardín, naceranche nos ollos lúas, avespas
e unha jarrita de mel.
Ponte de costas, natural e lume
negro polos baixos conmoverá os teus dentros con gruñido vivo
sen vivir en min.
Ponte de pel de caluga, de seixo, de ombro,
pena do crepúsculo, ao igual que unha caixa de música ou
cerdeiras.
Ponte de frío, ponte estatuaria
e cada embate será líquido inmóbil, abril de xade, estigma de
alabastro.
Ponte de recorrer, ponte de lingua
e unión, tormenta, carne polo discurso, palabras como pasto
orballado.
Ponte de viño, en fin, e cabaza
e teñamos, amor, amor, unha fogaza candeal e ollos para mirar
o bo lume e a morte.

Yo no quiero más luz que tu cuerpo ante el mío:
claridad absoluta, transparencia redonda.
Limpidez cuya extraña, como el fondo del río,
con el tiempo se afirma, con la sangre se ahonda..

¿Qué lucientes materias duraderas te han hecho,
corazón de alborada, carnación matutina?
Yo no quiero más día que el que exhala tu pecho.
Tu sangre es la mañana que jamás se termina.

No hay más luz que tu cuerpo, no hay más sol: todo ocaso.
Yo no veo las cosas a otra luz que tu frente.
La otra luz es fantasma, nada más, de tu paso.
Tu insondable mirada nunca gira al poniente.

Claridad sin posible declinar. Suma esencia
del fulgor que ni cede ni abandona la cumbre.
Juventud. Limpidez. Claridad. Transparencia
acercando los astros más lejanos de lumbre.

Claro cuerpo moreno de calor fecundante.
Hierba negra el origen; hierba negra las sienes.
Trago negro los ojos, la mirada distante.
Día azul. Noche clara. Sombra clara que vienes.

Yo no quiero más luz que tu sombra dorada
donde brotan anillos de una hierba sombría.
En mi sangre, fielmente por tu cuerpo abrasada,
para siempre es de noche: para siempre es de día.





PD: dábame pau poñelo en galego

Os homes son imbéciles e ignorantes.
De aí vénlles a súa miseria.
En lugar de reflexionar cren o que lles contan, o que os ensina. Elixen xefes e amos sen xulgalos, cun gusto funesto pola escravitude.
Os homes son mansos cordeiros.
É o que fai posibles os exércitos e as guerras.
Morren vítimas da súa estúpida docilidade

Mirei arredor. O cuarto parecía un chop-suey. Había mesas vermellas e negras lacadas esparexidas por todas as partes, unhas cortinas negras tapaban a ventá. No teito estaba pintada unha roda con pequenos cadrados e triángulos de diferentes cores, producindo o efecto dun mosaico. -Fíxoa Jack -dixo Mary sinalando a roda-. Tiñas que telo visto. Estendeu unha táboa entre dúas escaleiras e tombouse enriba dela. A pintura caíalle na cara. Ás veces gústalle facer cousas desas. Tirámonos uns enroles tremendos con esa roda cando estamos altos. Tombámonos mirando á roda e deseguida se pon a dar voltas. Canto máis o o mira, máis á présa vai. A roda tiña esa vulgaridade de pesadelo dos mosaicos aztecas, a sanguenta, vulgar pesadelo, o corazón latexando baixo o sol da mañá, os cegadores rosas e azuis dos cinceiros, tarxetas postais e calendarios de recordo dalgún sitio.

Entón ascendeu unha árbore. Pura superación!
Oh, canta Orfeo! Alta árbore no oído!
E calou todo. Pero aínda neste calar
xurdiu un novo comezo, sinal e transformación.

Animais de silencio abríronse paso, saíron
do claro bosque libre, de leitos e goridas;
e viuse que non era por astucia
polo que estaban, neles, tan calados

senón por escoitar. Ruxidos, berros, bramidos
parecían pequenos no seu corazón. E onde había un momento
houbo unha choza apenas que recollese isto,

un refuxio do máis escuro desexo,
cunha entrada de xambas trementes,
ti creácheslles un templo no oído.

Rilke

Primeira parte.



Segunda parte.

Se facemos o ben por interese,
seremos astutos,
pero nunca bos.

Ciceron

Haiku from arjuno kecil on Vimeo.

O individuo loitou sempre para non ser absorbido pola tribo.
Se o intentas,
a miúdo estarás só, e ás veces asustado.
Pero ningún prezo é demasiado alto
polo privilexio de ser un mesmo

Friedrich Nietzsche

A política é o arte

de buscar problemas, encontralos,

facer un diagnóstico falso

e aplicar despois os remedios equivocados.

Women In Film from Philip Scott Johnson on Vimeo.

Manu Chao - Me Gustas Tu from romchu on Vimeo.

As cousas que vemos son as mesmas cousas que levamos en nós.
Non hai máis realidade que a que temos dentro.
Por iso a maioría dos seres humanos viven tan irrealmente;
porque cren que as imaxes exteriores son a realidade e non permiten ao seu propio mundo interior manifestarse. Pódese ser moi feliz así,
pero cando se coñece o outro,
xa non se pode elixir o camiño da maioría

Un libro aberto é un cerebro que fala;
pechado un amigo que espera;
esquecido, unha alma que perdoa;
destruído, un corazón que chora.



Proverbio Árabe

Para quen escribe?
Para que público?
- Non creo que o artista deba preocuparse acerca do seu público.
O mellor público é a persoa que todas as mañás ve no espello cando se afeita.
Creo que o público que imaxina o artista,
cando imaxina semellante cousa,
é o dunha sala chea de xente que leva a súa propia máscara. "
Nabokov

Cibelle - Green Grass - Official Video from Gustavo Guimarães on Vimeo.

Todo o que somos é o resultado do que pensamos;
está fundado nos nosos pensamentos
e está feito dos nosos pensamentos

Buda

A partir de hoxe, engadiremos aos vídeos, textos e fotos
dous novos elementos: citas ou proverbios,
seguindo o gusto de cada un,
máis unha recomendación musical
por semana.

Algo das dúas innovacións:

A música é sinónimo de liberdade,
tocar o que queiras e como queiras,
sempre que sexa bo e teña paixón,
que a música sexa o alimento do amor.
Kurt Kovain

E era tan natural cruzar a rúa, subir os chanzos da ponte, entrar na súa delgada cintura e achegarse á Maga que sorría sen sorpresa, convencida como eu de que un encontro casual era o menos casual nas nosas vidas, e que a xente que se daba citas precisas é a mesma que necesita papel raiado para escribirse ou que aperta dende abaixo o tubo de dentrífico

Firekites - AUTUMN STORY - chalk animation from Lucinda Schreiber on Vimeo.

O que a formulación artística ten de vivo,
tanxible e non comprometido espiritualmente
constitúe o deleite das masas burguesas,
pero o apaixonado incondicionalismo da xuventude
só é cativado polo problemático.

Vinde amigos
Non é tarde
para buscar un mundo novo,
pois soño con navegar
máis alá do crepúsculo
e, aínda que xa non teñamos,
a forza que antano
moveu ceos e terra,
somos o que somos:
un mesmo tempero
de corazóns eróticos
debilitados polo tempo, pero
voluntariosos para loitar,
buscar e encontrar
e non se render